De regering-Wolters III was de nationale regering van Libertas die aan de macht was tussen 18 februari 1983 en 7 januari 1984. De regering-Wolters III was een regering van lopende zaken vanaf 13 december 1983. Dit kabinet stond onder leiding van eerste minister Chris Wolters en was een coalitie tussen de ChristenUnie, Unie '82 en de Volkspartij, respectievelijk de eerste, derde en vijfde partijen in de verkiezingsuitslag. De regering-Wolters III kon rekenen op een meerderheid van 76 zetels in het Parlement.
Deze regering maakte een eind aan de regering-Wolters II waarin enkel de ChristenUnie (met een absolute meerderheid van 76 zetels) vertegenwoordigd was. Het was ook de eerste regeringsdeelname voor de Volkspartij, die nog nooit zo groot was als tijdens de Tweede Wereldoorlog, en Unie '82, een splinterpartij met een conservatief-liberale ideologie. De leden van Unie '82 waren nagenoeg allemaal ex-leden van de CU.
Deze conservatieve regering-Wolters III tussen de centrumrechtse ChristenUnie, de conservatief-liberale Unie '82 en de extreemrechtse Volkspartij liep na minder dan één jaar op de klippen. De reden hiervoor was discussie over migratie en tewerkstelling tussen Unie '82 en de Volkspartij. In december 1983 werden nieuwe verkiezingen gehouden. Het opvolgende kabinet is de regering-Van Buren I waarin de Volkspartij en de ChristenUnie niet langer vertegenwoordigd zullen zijn.
Formatie[]
In 1979 behaalde de ChristenUnie de grootste naoorlogse verkiezingsoverwinning in Libertas met 76 zetels. Hierna werd onder leiding van eerste minister Chris Wolters de regering-Wolters II gevormd. Deze bestond enkel uit CU-leden. Echter zou het succes van de partij zich onmiddellijk omzetten in mineur. Begin jaren '80 ontstond onenigheid over sociaaleconomische onderwerpen binnen het partijbestuur van de CU. Unie '82 ontstond dan onofficieel in april 1982 toen verscheidene boegbeelden van de CU vanwege ontevredenheid een splinterpartij oprichtten. Deze achterban van de CU, onder leiding van Hans Peters, bleef tot de verkiezingen van 1983 trouw aan zijn partij. De leden van Unie '82 zetelden dan ook tot januari 1983 als CU-parlementsleden.
Na de verkiezingen van 30 januari 1983 werd de ChristenUnie zoals verwacht de grootst partij. Toch moesten de christendemocraten een grote klap ontvangen. De CU zou namelijk van 76 tot 40 zetels worden teruggedrongen. Unie '82 werd (na de Socialistische Partij) de derde partij met 27 zetels. De Liberale Partij eindigt vierde met 26 zetels en achterop hinkt de Volkspartij met 9 zetels.
Onmiddellijk na de verkiezingen komen de partijvoorzitters van de vier grootste partijen samen. Edgard Verbist van de Liberale Partij trekt zich al snel terug uit de regeringsformatie. Zijn partij wil liever niet in zee gaan met de christendemocraten. Na enkele dagen blijkt duidelijk dat een regering tussen de socialisten, Unie '82 en de christendemocraten mogelijk is. De nieuwe voorzitter van de socialisten, Frans Van Buren, kan de verwachtingen namens zijn partij niet voldoen en wordt achter schermen uitgesloten van de regeringsformatie. Op 18 februari 1983 legt de regering-Wolters III onder leiding van Chris Wolters de eed af. De regering heeft een nipte meerderheid van 76 zetels in het Parlement.
Samenstelling[]
Eerste minister Chris Wolters.